Ποιος δεν πάει παιδικό; (σε στίχους)

Συγγραφέας: Αικατερίνη Ράπτη

 

Ποιός δεν πάει Παιδικό;

 

Κάθε μέρα όταν ξυπνάει

Ο Μίλτος για τον παιδικό

Κουκουλώνει το κεφάλι

Και φωνάζει – Δεν πάω εγώ!

 

Αργεί να πλύνει τα δοντάκια

Να ντυθεί και να πλυθεί.

Κι ο μπαμπάς τον περιμένει

Ώρες να ετοιμαστεί.

 

Κάτι πρέπει πια να γίνει

Τι κατάσταση είν’αυτή;

Αύριο θα ξημερώσει

Μέρα διαφορετική!

 

Οι γονείς το αποφασίσαν

Όλοι- σας το ομολογώ

Να στείλουν τα παιδιά γραφείο!

- Να πάνε εκείνοι Παιδικό!

 

Κι έτσι τα παιδιά ξυπνήσαν

Ντύσαν κιόλας τους γονείς

Πρωινό τους ετοιμάσαν

Φύγανε μετά ευθύς...

 

Όλοι οι γονείς κεφάτοι

Κάτσανε στον Παιδικό.

Πήρανε τους μαρκαδόρους

Ζωγραφίσαν στο λεπτό.

 

Φτιάξανε με τα τουβλάκια

Πολιτείες μαγικές

Κάστρα με πελώριους πύργους

Τάφρους με νερό βαθιές.

 

Και ο Μίλτος; Τα παιδάκια;

Πήγαν όλοι τους δουλειά.

Σ’ένα μέρος που δεν είχε

Ούτε μία ζωγραφιά!

 

Τοίχοι γκρίζοι σκυθρωποί

Πού και πού καμία γλάστρα

Γύρω στοίβες με χαρτιά,

Φάκελους, συνδετηράκια.

 

Ξεκινήσανε δουλειά...

Πω, πω, πω...τι χαρτομάνι!

Όσο και να προσπαθούνε

Δε μειώνεται – αυξάνει!

 

Κι έρχεται λοιπόν η ώρα

Επιτέλους να γυρίσουν.

Είναι τόσο κουρασμένα

Που βαριούνται να μιλήσουν.

 

Οι γονείς στον Παιδικό

Σαν τους παίρνουν να γυρίσουν

Λάμπουν, χαίρονται, γελάνε

Ήσυχα πού να καθίσουν!

 

Και στο σπίτι φαγητό

Λίγο τρώνε, κι όλο παίζουν

Τα παιδια κι ο Μίλτος όμως

Λίγο ύπνο ζητιανεύουν...

 

Κάθονται στον καναπέ

Δίχως όρεξη καμία.

Για παιχνίδι ούτε λόγος

Άστο για καμιά Αργία!

 

Το επόμενο πρωί

Ο Μίλτος κι όλα τα παιδάκια

Ντύθηκαν για Παιδικό

-Ούτε γκρίνια – ούτε ναζάκια!

 

- Το σκεφτήκαμε καλά

Είπαν όλα μ’ένα στόμα

Στη δουλειά δεν ξαναπάμε

Είμαστε μικροί ακόμα.

 

Απ’την άχαρη δουλειά

Και το άγχος κάθε μέρα

Προτιμάμε Παιδικό

Να γελάμε νύχτα μέρα.

 

Όμως μάθαμε καλά

Τι σημαίνει να δουλεύεις

Και να έχεις και παιδιά

Ούτε λόγος να χαζεύεις!

 

Ταπεινά θα σας ακούμε

Τέλος γκρίνιες, ζαβολιές

Και στο σπίτι κάθε μέρα

Θα βοηθάμε στις δουλειές.

 

Σκύβουν έπειτα στο αυτάκι

Και τους λένε τρυφερά

Βαθιά μέσα απ’την καρδιά τους

- Σ’αγαπώ μαμά , μπαμπά!